სტეფნაძე ეკა

ჩემი სახელია ეკა და ჩემს შვილს, ლუკას, აქვს დაუნის სინდრომი მე და ლუკა ერთად ვიზრდებით და ვსწავლობთ ყველაფერს მისი მდგომარეობის შესახებ. 2008 წელს, როცა ლუკა დაიბადა, დიაგნოზის შესახებ მაშინ გავიგეთ. იმ პერიოდში საქართველოში ჯერ კიდევ არ იყო შესაბამისი ლიტერატურა ხელმისაწვდომი დაუნის სინდრომზე და თავად მეც სამედიცინო განათლების მქონემ არ ვიცოდი, რასთან გვქონდა საქმე.

 

გამოსავალს ვერსად ვხედავდი, ექიმებიც ვერ მეხმარებოდნენ, პირიქით, მაშინებდნენ, მეუბნებოდნენ, რომ ჩემი შვილი სიარულსაც ვერ შეძლებდა. ყველაფერმა ერთად ძალიან იმოქმედა ჩემზე, ჩავიკეტე საკუთარ თავში და ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ყველაფერი თავზე დამენგრა. დახმარებისა და თანაგრძნობის ნაკლებობამ სრულიად დამაკარგვინა თავი. ეს ცხადია ბავშვზეც ახდენდა გავლენას, მაგრამ დედობრივმა სიყვარულმა მომცა ძალა მებრძოლა ლუკასთვის.

 

საბედნიეროდ, დროთა განმავლობაში ყველაფერი შეიცვალა. საზოგადოებაც უფრო ინფორმირებული გახდა დაუნის სინდრომის შესახებ. ტარდება ტრენინგები, ტელევიზიაშიც, სოციალურ მედიაში იზრდება ცნობიერება და ქუჩაშიც აღარ გიყურებენ უცნაურად. ცნობიერების ამაღლებამ ძალიან იმოქმედა არამარტო ლუკას, არამედ იგივე დიაგნოზის მქონე ბავშვების სოციუმში სრულფასოვან ინტეგრაციაზე

 

სწორედ ერთ-ერთი ტრენინგი დროს, რომელიც შშმ პირთა მშობლებისთვის ტარდებოდა შევიტყვე დღის ცენტრის შესახებ და მის შემდეგ შეიცვალა ჩვენი ცხოვრება, მეც ბევრი რამე ვისწავლე ლუკას შესახებ და ლუკაც უფრო დამოუკიდებელი გახდა, შეიძინა ახალი უნარები და ახლა უფრო აქტიური და მხიარულია, უყვარს სიმღერა და ცეკვა.

 

ცნობიერების ამაღლება ნიშნავს სტიგმების მსხვრევას და გარანტიას რომ ყველა ბავშვი დიაგნოზის მიუხედავად სითბოსა და სიყვარულში გაიზრდება, ბევრი შესაძლებლობით და მხარდაჭერით.